مستندی از کامران شیردل

به لیستی که تهیه کرده بودم نگاه می کنم. هنوز چیز هایی برای معرفی به باز دیدکنندگان این وبلاگ وجود دارد. اما رغبتی برای پرداختن به آنها ندارم. کمپانی های بزرگ و حتما خیلی بزرگ هم رغبتی برای عرضه و فروش جنس جدید ندارند.  ماه دسامبر است و حساب و کتاب آخر سال. پرداختن به سود های میلیاردی که به آن عادت کرده اند  . سودی که  تکنولوژی نیز آنرا همچنان تضمین خواهد کرد. در صورتی که مدت هاست  هیچ پاپانوئلی قدرت ضمانت هدیه ای ارزان قیمت را برای شادی بچه ای ندارد. شاید درون کفش های یخ زده خالی از هدیه آخر سال که پشت در جا ما نده اند -  بحرانی خودش را مخفی کرده باشد -  بحرانی که پا های درازی با کفش های طلائی مسبب آنند. بحرانی که مایه خرسندی سمساران اینترنتی نیز هست.  کسی که محتاج به فروش لوازم خانه اش بود نیز اینک بر حسب تصادف صاحب یک جفت از آن کفش های طلائی  است.

می دانم.  این چیزها آمار سایت را بالا نمی برد. رتبه در گوگل (چشمی که ناظر همه اعمال ماست - حتی خصوصی ترینشان)  را نیز بهبود نمی بخشد.   شاید بهتر بود یا بهتر باشد با یک تیتر مهم و مهیج یک پست احمقانه را آپلود می کردم- بکنم. مثلا مردی که آهن می خورد یا گزارشی از خرید لباس زیر یکی از ستاره های سینما. و شاید هم گزارشی از دوست دختر جوان هنرمندی - سیاستمداری - نمی دانم فوتبالیست سابقی که  دارد آب می خورد. اما نه. فیلمسازان به خوانندگانش بیشتر از آن احترام می گذارد. بازدیدکنندگانی که بسیار بیشتر از ما می فهمند.
داشتم به فیلم هایی که بایگانی کرده بودم نگاه می کردم. فیلمی از یک همایش سینمایی با کیفیت بدی داشتم که کامران شیردل نیز در آن حضور داشت. شاید اولین حضورش در یک همایش سینمایی بعد از انقلاب بود که در یک شهرستان کوچک برگزار می شد. آنهم با عنوان سینمای مستند که سینمای مورد علاقه من نیز هست. بعد یادم افتاد که در یوتیوب فیلم قلعه از کامران شیردل را دیده ام. فیلم سیاه و سفید بسیار ساده ای که در عصر خودش هنرمندانه نیز بود. گفتم بد نیست لینکش را برایتان بگذارم تا ببینید که با چندتا عکس و مصاحبه هم می شود فیلم ساخت اگر هنر مند باشیم.